Geen taart, wel anekdotes. Geen cadeautjes, wel herinneringen. Geen polonaise, wel een fietstochtje. Geen cadeautjes, wel samenzijn. Wat te doen op de dag dat onze Jennifer 50 jaar zou zijn geworden? Een familie-tripje ‘down memory lane’.
Bob Boverman keek me met een triomfantelijk lachje aan. “Ik heb goed nieuws”, zei hij, terwijl ik aan het uithijgen was. “Er is veel ruimte voor verbetering.” Met een glimlach om die recente herinnering krabbelde ik afgelopen woensdag mijn persoonlijk record op zijn kist. Bob is gestorven.
Een uitvaart om de vingers bij af te likken. Mag dat? Ik betrap me op een sprankje gezonde jaloezie als ik kijk hoe de familie van een goeie vriend afscheid neemt van hun pater familias. Ik ben blij voor de weduwe, de kinderen en kleinkinderen. Zo voelt het goed.
Even was ik terug op de nieuwsvloer van de NOS. Er is niets veranderd behalve de vloerbedekking. Ik schuif aan bij Tijs van den Brink om te praten over leven en dood. Een vrolijk gesprek, net als de gezellige ontmoetingen na afloop met oud-collega’s op deze Tweede Kerstdag.
In het boekje RouwLust vertellen weduwes over hun gemis, verlangen en verwarring. Zin hebben in seks als je man net dood is. Dat is heel gewoon, en toch kan of mag het niet. Maar van wie eigenlijk?
Leef ik volgens de bijbelse Tien Geboden? Goeie vraag. Tien vragen zelfs, die Dagblad Trouw me stelde. En die ik naar alle eerlijkheid beantwoordde. Mooi moment om acht jaar na de dood van Jennifer mezelf eens even in de spiegel te kijken.
Ontmoet een mens in rouw, en goeie kans dat je niet weet wat je moet zeggen. Of dat je gaat praten en praten en praten… en niks zegt. Wat moet je ook zeggen? Dat het erg is? Dat het goed komt? Dat dit of dat dat? Voordat je verder leest: verwacht van mij geen allesomvattend advies. Ik weet het vaak ook niet.
Ik heb even naar Elsa gezwaaid. Op de route van de Dam tot Damloop ligt het dierencrematorium. Daar is de as van onze lieve hond vlak voor het weekend verstrooid. Met dat zwaaien wilde ik haar bedanken voor acht wonderlijke jaren.
In 2010 publiceerde ik mijn dagboek onder de titel Tranen van Liefde. Het gaat over het eerste jaar na de dood van mijn vrouw Jennifer, moeder van onze kinderen Sander en Eamonn.
Het is een ruw verhaal vol rouw, vol liefde en verdriet, tranen en gelach. Als we huilden, deden we dat omdat we zoveel van Jennifer houden. Vandaar de titel. We gingen door, met vallen en opstaan.
Het boek is nog steeds te koop, onder meer rechtstreeks bij Tim Overdiek. Stuur hem een mail voor een gesigneerd exemplaar: Tim.Overdiek@gmail.com Kosten: 10 euro, exclusief verzendkosten.
The diary has also been translated into English. You may find more information on the book and how to order via diaryofawidower.com.
Op Twitter en Facebook ben ik ook te vinden. Hier zal ik geregeld laatste nieuwtjes of inspirerende verhalen met je delen.
Facebook: Tim Overdiek Counseling
Twitter: @overdiek