Nieuws
Category Archive Nieuws
Mijn hond is dood, wie troost mij nu?
Elsa’s wandelriem ligt nog steeds achter in de auto, en daar blijft-ie ook. Onze hond is nu meer dan een jaar dood, maar de tastbare herinnering aan de vele wandelingen is niet langer pijnlijk. Wel vrolijk makend. Noem het een rouwritueeltje.
Ode aan de mannenvriendschap
We kennen elkaar van haver tot gort, en toch ook weer niet. We weten precies wat de een gaat doen na net dat ene biertje te veel. We zijn het soms zwaar met elkaar oneens, en toch lachen we de geschillen weg. Bij elkaar in de buurt voelen we ons echte mannen, en laten ons daarmee niet per se echt zien.
Alle tijd voor timing in het hospice
Ik val met de neus in de boter. Vlak voor elven betreed ik de parkeerplaats van het hospice en sta oog in oog met een lijkwagen. De dood is hier natuurlijk een open deur, maar qua rondleiding is mijn timing voortreffelijk.
Ik ben een professionele oetlul (soms)
Man aan de lijn. Goed gesprek, hij vraagt hoe het met mij en mijn zonen gaat. Ik vertel en laat me daarna bijpraten over zijn werkzame leven. Mooi, denk ik dan, en brei een eind aan de conversatie. We hangen op. Meteen denk ik: wat ben ik een ongelofelijke oetlul.
‘Een zee van glas’ is levenszucht van liefde
Heel wat boeken over rouw, verlies en liefde vullen mijn boekenkast. Maar dit boekje, want nog geen honderd pagina’s met veel wit, blaast alle eerdere levensliteratuur de huiskamer uit. Bloedstollend, al op de eerste pagina.
Bedenk een ritueel als je kinderen uitvliegen
Op eigen benen staan ze allang. Nu mijn twee zonen daadwerkelijk uitvliegen, dringt de realiteit pas echt tot me door. Dus is het tijd voor een feest om ze uit te zwaaien. En om even het moment te markeren dat we afscheid van elkaar nemen. Noem het een ritueel.
Zingen alsof het leven ervan afhangt
Die ene stem, het melodietje dat blijft rondzingen. Dat treffende woordje, de gitaar die je even doet smelten. De klank van een liedje dat speciaal voor jou lijkt te zijn geschreven. Muziek die zich in je hart nestelt. Gracias a la Vida van Mercedes Sosa is er zo eentje.
Ik ga je missen. Niet. Wel. Hahaha, snik
Het is met een feestje en een crematie geen doorsnee zaterdag. Mijn jongste wordt 18 jaar, en dat is voor zowel hem als mij een mijlpaal. Hij is nu volwassen, en ik ben als vader ‘klaar’ met opvoeden. Ik geef hem een verjaardagskaart met als opschrift: Ik ga je missen. Met pen schrijf ik er ‘NIET’ bij. Ons soort humor.
Vaderdag, maar waar zijn de kids?
Lekker is dat, geen zoon te bekennen als ik deze zondagochtend mijn ogen open. Ik heb er twee. Voor het eerst zijn ze niet thuis om hun ouwe een brunch (ontbijt is al jaren te veel gevraagd) te bereiden. Allebei zijn ze in Berlijn. Ik vind ’t een mooi geschenk.
Op de fiets gedenken we wel eens iets
Geen taart, wel anekdotes. Geen cadeautjes, wel herinneringen. Geen polonaise, wel een fietstochtje. Geen cadeautjes, wel samenzijn. Wat te doen op de dag dat onze Jennifer 50 jaar zou zijn geworden? Een familie-tripje ‘down memory lane’.
