Weet je nog, die allerlaatste handdruk?

Het was een zaterdagmiddag, heel lang geleden, en ik was blij om Joris te zien. Hij moest effe nadenken. Komt door mijn baard. De herkenning, onmiddellijk gevolgd door een ferme handdruk. Daarna de schrik in ons beider ogen. Oh shit, dit mag niet meer.

Een foutje, zoals Rutte na zijn persconferentie met de RIVM-man enkele dagen eerder. De premier deed het per ongeluk, of misschien wel expres vanwege het effect. Joris en ik deden het in ieder geval per abuis. We moesten nog wennen aan de nieuwe verordeningen voor lichamelijk contact. Anderhalve meter konden we nog niet automatisch inschatten.

Vanochtend kwam ik langs de plek van die allerlaatste handdruk. Dat is 25 dagen geleden. Vijf.En.Twintig, zoals ik misschien wel op een t-shirt zou willen drukken. Een ongelofelijk getal. En we moeten er nog 25, vrees ik. Ik maakte een foto. Ondanks het tijdstip, kwart over zeven, was het er druk met gezonde mensen die laverend contact vermeden.

De foto raakt me. Verdomme, ik mis het. Ik mis de handdruk. De knuffel. De boks. De zoen. De streling over iemands arm. De hand op de rug. Ik mis zelfs de kolderieke verwarring die ontstaat als je recht op iemand afloopt, elkaar in de ogen kijkt, en dan allebei een paar keer in dezelfde richting ontwijkt. We zijn nu immers allemaal professionele vermijders geworden.

Lichamelijk contact is van levensbelang. Er bestaat wetenschappelijk onderzoek over. Het geeft erkenning van je fysieke bestaan. Wie het lijf van een ander voelt, ervaart zichzelf. Je bent er. De vriendelijke glimlach, de hand op het hart en het namasté-gebaar zijn een slap surrogaat van waar we werkelijk voor op aarde zijn. Elkaar (aan)raken.

Gelukkig houd ik mijn geliefde regelmatig vast, en zij mij. Met mijn jongste zoon knuffel ik af en toe. Omdat het moet, en omdat we al 25 dagen samen in een gezonde semi-quarantaine vertoeven. Het doet me beseffen hoe zwaar het is voor mijn moeder, die in haar eentje de dagen doorkomt. En behalve voor haar ook de vele anderen die dat fysieke genot en die levensbehoefte nu even niet kennen.

Wanneer was jouw allerlaatste handdruk? Wat was het beeld erbij? Wie was het? Hoe terloops voelde dat? Kunnen we het nog wel, iemand even raken met kortstondig contact? Allemaal vragen die ik me vanochtend vroeg stelde. De antwoorden maakten me een beetje verdrietig. Toen zuchtte ik eens diep en maakte een keurig boogje om de vrouw met haar hond. We lachten vriendelijk naar elkaar.

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34

Rouwen met de riemen die je hebt

Doodgaan is okay, we doen het allemaal. Je doet het zelf, ook dat hoort erbij. Maar onmenselijk is de gedachte dat je door corona moederziel alleen moet sterven. Dus hoe doe je dat?

Het eerste, eerlijke antwoord: geen idee. Het is behalve onmenselijk ook ondoenlijk. Met een zwaar gemoed en vol respect lees ik over verpleegkundigen die patiënten in alle eenzaamheid hun laatste adem zien uitblazen. Niemand die ook maar een hand mag vasthouden, geen familie in de buurt. Tragisch.

Deze omstandigheden kennen geen ‘silver lining’. Hier valt geen troost uit te putten. Hooguit bewondering voor de professionele én empathische wijze waarop zorgverleners van niets toch nog iets weten te maken. Ze zijn er, en ze gaan door. Onvermoeibaar, onvermurwbaar, omdat er geen andere optie is.

Hierin ligt toch ook het antwoord op die onmogelijke vraag: we zijn er, en we gaan door.

Het menselijk aanpassingsvermogen maakt dat ook mogelijk. Onze natuurlijke veerkracht stelt ons in staat om elke keer weer op te staan na fikse tegenslag. De wereld draait door, ook al zijn we als samenleving even tot stilstand gedwongen. We zijn onze zekerheden even kwijt, maar vindingrijk als we zijn weten we er toch een mouw aan te passen.

De dood vormt daar geen uitzondering op. Mijn belangrijkste advies is om er nu al een gesprek over aan te gaan. Ik sprak erover met mijn 88-jarige moeder, gezond en wel in haar hermetisch afgesloten verzorgingstehuis. Wat als? Wat als je corona krijgt, zoals een aantal medebewoners is overkomen. Wat als we elkaar niet meer mogen zien?

Het is wat het is, luidt haar opvatting. Vreselijke gedachte, en toch valt ermee te leven. We hebben onlangs haar verjaardag niet kunnen vieren, met alle kinderen en kleinkinderen, dus die houden we tegoed. Maar wat als? Dan is dat wat het is, herhaalt ze. We spreken elkaar elke dag, via de telefoon en soms via een haperende videoverbinding. Alles is gezegd, we staan echt niet met lege handen.

Zo voelt dat natuurlijk wel. Maar lege handen kunnen ook op andere manieren gevuld worden. Stel dat je iemand verliest zonder fatsoenlijk afscheid, dan zijn je handen tot mooie dingen in staat. Maak een herinnering. Schrijf een anekdote, teken een lieve gedachte, knutsel een tastbaar voorwerp, bespeel een instrument, steek een kaars aan, leg je hand op je hart als je aan hem of haar denkt.

Deel en bewaar.

Delen doe je online. Er zijn volop mogelijkheden om contact met elkaar te onderhouden. Zwaai, reik uit of raak elkaar aan met je ogen dicht. Ook virtueel is er contact mogelijk, ook al voel je geen fysieke huid op huid. Energetische verbinding via de Wifi is met de juiste intentie wel degelijk een bron van warmte en liefde. Probeer maar, er zit veel meer leven in dan je denkt.

Bewaren doe je voor later. Op enig moment kom je heus weer samen om elkaar te omhelzen, om terug te blikken op het leven van iemand die je zomaar is ontglipt. Dat is de kracht van samenzijn. Sterven op afstand, en toch dichtbij. Als je van tevoren hebt gesproken over een mogelijk eenzame dood, voelt het al minder alleen.

Met een uitgesteld ritueel rouw je met de riemen die je hebt. In dat besef is het allemaal zo onmenselijk nog niet. En best doenlijk.

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34

Leestip: Expertisecentrum Omgaan met verlies over overlijden in tijden van corona.

Uitvaartverzekering.nl: Rouwverwerking: wat zijn de fasen, taken en (not) to do-tips

Het ziekelijke egoïsme in mij

En dan heb ik het niet over wc-papier. Nee, dan heb ik het over de volgorde der prioriteiten: ik, dan ik, en daarna ik. Eerst aan mezelf denken voordat ik iets kan betekenen voor een ander.

Het spijt me niet eens. Wroeging? Amper. Last van mijn geweten? Beetje, anders zou ik er nu niet voor uitkomen. Dat maakt de schaamte over mijn egoïsme minder groot. Ik poets het weg met deze schuldbekentenis. Want ik ben niet alleen.

Mijn onrust kwam afgelopen week vooral door de beurs. Wat een klap. Toen was er de lege werkagenda. Geen inkomsten voorlopig. Tjonge jonge, hoe gaan we dit opvangen? Ik vond mezelf vooral stom omdat ik mijn aandelen niet eerder had verkocht. Ik had dinsdag aandelen Netflix willen kopen, maar dat voelde onkies. Vrijdag kocht ik twee aandelen Zoom.

Uitzitten deze crisis, sprak mijn Amerikaanse schoonvader, altijd bereid tot een goeie beurstip. Hij ziet al ruim een week zijn demente vrouw niet, opgesloten in een verzorgingstehuis. Mijn hoogbejaarde moeder zit nu ook in een lock-down. We bellen elke dag. Dat is het minste wat ik kan doen. En eigenlijk ook het meeste.

(Schoon)ouders hebben de oorlog nog meegemaakt. Zo voelt het ook, sprak mijn moeder. Ik vroeg naar het recept voor tulpenbollensoep. Ze kon erom lachen. In de groepsapp van mijn vrienden kwam het verzoek om even te stoppen met flauwe memes. Een vriendin was ernstig ziek. We hielden ons aan het verbod op grappen. Zaterdagochtend is het goddank opgeheven.

Schaamteloos egoïsme, ik ga nog even door. Niet naar het balkon lopen om met de buurt mee te klappen om 20 uur. Nee, dat is cynisme. Ook al zoiets verwerpelijks. Om het bloemenkioskje heenlopen omdat er drie klanten iets te dichtbij elkaar staan. Nee, dat is gezond verstand. Vriendelijk knikken naar de buurman die normaliter wordt genegeerd. Solidariteit in de kiem, een eerste stap.

Ik ben niet bepaald trots op mezelf. Terwijl ik beter zou moeten weten. Ik strooi met mooie woorden die een voor een kloppen, die steun bieden en ons gezamenlijk door de dag helpen. Maar wordt het niet eens tijd voor daden, vraag ik mezelf. En dan niet op Twitter of Facebook, maar werkelijk in de straat waar ik me mondjesmaat vertoon.

Opnieuw heel egoïstisch wellicht, maar ik wens mezelf beterschap.

Rouwdagboek met een slinks geheimpje

Bij de uitgebreide editie van Tranen van liefde hoort natuurlijk een feestje. Onder het mom ‘Boek, borrel & bitterbal’ ontvang ik een vrolijk gezelschap mensen bij mij thuis. Ze kennen elkaar niet, en dus evenmin elkaars levensloop.

Ik wrijf even vergenoegd in de handen als de gasten in mijn huiskamer beleefd kennismaken en voorzichtig over zichzelf vertellen. Dit keer komen bij de boekpresentatie niet de logische genodigden, vrienden en familie, maar mannen en vrouwen die iets met mij delen. Eerst drank, dan een toespraakje.

Geen bitterballen, begin ik, maar zelfgedraaide gehaktballetjes omdat we het bitter vanmiddag buiten de deur houden. Sander en Noël spelen en zingen Autumn Leaves. Eamonn leest een gedicht voor van Baudelaire (Get Drunk). Uitgever Bram Bakker vertelt hoe het originele Tranen van liefde hem zo aangreep.

Het oorspronkelijke dagboek gaat over het jaar na de dood van Jennifer. Ik memoreer aan de voorbije negen jaar, opnieuw in dagboeknotities vervat en toegevoegd aan de herziene editie. Over liefde, vaderschap, 50 jaar worden, van baan veranderen, dagboek en hond Elsa, en over het loslaten van mijn volwassen zonen.

De wijn is toepasselijk van een Amerikaanse druif. De soep is geïnspireerd op mijn opleiding tot therapeutisch coach. De spinazietaart vormt het bewijs dat een prutser aan het fornuis toch kan uitgroeien tot keukenprins. Deviled eggs als eerbetoon aan mijn overleden echtgenote, en een publiekelijke zoen voor mijn nieuwe liefde. Er valt veel te vieren.

Het leven kent zijn hobbels, maar liefde en hoop overwinnen. Dat is de boodschap van de uitgebreide editie van Tranen van Liefde (2009-2019, Uitgeverij Water). Ik deel twee ‘eerste exemplaren’ uit. Eentje voor de gast die het meest recent zijn of haar partner heeft verloren (zeven maanden). En een boek voor de gast die het langst geleden is verweduwd (28 jaar).

Daarmee komt de aap uit de mouw. Alle uitgenodigde gasten hebben hun partner verloren. Ik wilde dat niet op voorhand vertellen, want dan zou het feestje nog voor het ontkurken van de eerste fles een beladen sfeer hebben gehad. Door het pas een uur na aanvang te onthullen, schiet iedereen in een ontspannen lach en vallen her en der kwartjes. De olifant in de kamer mag er zijn.

Of je een kwart eeuw of half jaar geleden je partner hebt verloren, in onbekend gezelschap blijft het meestal een onderwerp om te vermijden of discreet mee om te gaan. Je wilt het er niet altijd over hebben, tenzij je weet dat de ander de taal spreekt van de rouw. In mijn huiskamer is dat bepaald geen obstakel. Vreemden zijn plots bekenden van elkaar, en gaan op hun gemakkie jaren terug.

Ik noem opnieuw en ook hier de namen, opdat we ze niet vergeten: Liesbeth, Bas, Wil, Anne, Eric en Erik, Hennie, Boris, Stef, Peter, Jennifer, Otto, Derrick, Andy, Yvonne en Patrick. Blijf de naam van jouw geliefde noemen, ook in gezelschap dat geen idee heeft hoe het is om tranen van liefde te laten stromen.

Tranen van liefde, dagboek van een weduwnaar (uitgebreide editie 2009-2019), te koop bij Bol.com of rechtstreeks bij mij. Stuur een mail naar Tim.Overdiek@gmail.com

‘Alles wat was’ ging plots over Stine zelf

“Hier is mijn eerste exemplaar voor jou”, zegt Stine, en prompt schieten haar en mijn ogen vol. Haar nieuwe kinderboek ziet het levenslicht terwijl de tranen om de dood van haar vader nog niet eens zijn opgedroogd. Alles wat was komt ineens handig van pas.

We staan op vrijdagmiddag ergens in het Vondelpark. De hemel denkt serieus aan een plensbui, maar stelt nog even uit zodat een voorbijganger de formele overhandiging voor het nageslacht kan vastleggen. Niet in een boekwinkel, zoals aanvankelijk de bedoeling, maar gewoon even tussendoor in het park.

Een week eerder heeft Stine Jensen afscheid genomen van haar vader Niels Eilskov. Hij is onverwacht gestorven. De onheilstijding kwam op oudjaarsavond. Na een surrealistische reis door de vuurwerknacht arriveerde ze net op tijd in Denemarken om met zus Lotte zijn hand vast te houden tijdens de laatste ademtocht.

Dus stelde ze zich op 1 januari 2020 de vraag: hoe ga je om met afscheid? Het is de ondertitel van haar, door Marijke Klopmaker lieflijk geïllustreerde, kinderboek. Dat ligt op dat moment klaar om de wereld in te gaan. Stine herlas de woorden die ze zo zorgvuldig heeft gewikt en gewogen. Klopt het allemaal? Stel je voor…?

Ik had haar een tijdje geleden al meer dan gerustgesteld. Stine heeft het prachtig opgeschreven. Alles wat was vertelt kinderen over de gevoelens die er kunnen en mogen zijn na een ingrijpend verlies. Als je afscheid moet nemen van een geliefde persoon, van een dier, een plek of een situatie en daar dan verdrietig over bent.

Ik vind het boek een aanwinst. Had ik maar zoiets gehad toen mijn eigen vader overleed. Ik was 13 jaar, en ook al is Alles wat was bestemd voor een iets jongere doelgroep, ontdek ik genoeg relevante handvatten en tips die mij als puber hadden geholpen. (Als volwassenen kijken we soms ook liever naar het Jeugdjournaal dan naar Rob Trip, nietwaar?)

Opgroeien is toch al zo irritant. Er wordt van alles van je verwacht, en op elke situatie moet je als verantwoordelijk mens kunnen reageren. Blah. Beetje lastig als je vader of moeder zomaar doodgaat en je dat nog niet eerder hebt meegemaakt. Daarom zeg ik tegen Stine: “Ik hoop dat de kleine Stine in jou wat troostende tranen laat vallen op je eigen pagina’s.”

Haar boek, dat nu mijn boek is, gaat in de rugtas. We wandelen door het Vondelpark. Het is een vrolijk rondje vol herinneringen aan haar vader. Stine toont me foto’s van haar jeugd uit Oegstgeest. Wat heeft de jonge Neil Eilskov een door en door Deense kop, merk ik op. We lachen om het jaren tachtig-meisje Stine, dat met de scheiding van haar ouders toch al het nodige voor de kiezen heeft gekregen.

Haar leven zonder vader gaat nu door met het verankeren van momenten. Wat je in de rouw nodig hebt, is een houvast – symbolisch of concreet. In Alles wat was beschrijf ik hoe mijn ingedeukte trompet me ook 41 jaar later nog steeds doet denken aan de vader die me meenam naar een jazzconcert. Zijn liefde voor muziek stroomt door mijn aderen, en ook door die van mijn kinderen.

Want dat is rouw voor jong en oud. Herinneringen gaan nooit dood. Liefde kent geen uiterste houdbaarheidsdatum. Alles wat was, zal altijd blijven. Vertrouw er maar op, lieve Stine.

Alles wat was. Hoe ga je om met afscheid? van Stine Jensen is uitgegeven door Kluitman. Met illustraties van Marijke Klompmaker

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34

Time-out voor inspiratie bij Land van Rouw

Mijn voornemen in 2020 is af en toe even stilstaan. Een time-out in het dagelijks leven die me helpt om niet door te jakkeren in het tempo van de buitenwereld. Door stil te staan, en dat kan net zo makkelijk tijdens een wandeling door het bos of in de tram door de stad, stap ik in mijn binnenwereld.

Daar kom ik tot rust. Ik check de innerlijke waarheid, die soms wordt gevoed door twijfels, onzekerheid, angst en andere negatieve krachten. Hoe doe ik het als vader? Hol ik mezelf voorbij in mijn praktijk? Blijf ik mezelf trouw in de liefde of beweeg ik te veel mee met de ander? Rustig maar, Tim, zeg ik dan. Rustig maar. Het is goed.

In ons boek Als de man verliest maken we regelmatig gebruik van time-outs. Wat doet de man (anders dan de vrouw) en waarom lukt dat soms niet? Wezenlijke vragen die we van context voorzien. En daarna aan de slag, beste man (en vrouw). Hoe doe jij dat? De meeste reacties die ik krijg, gaan precies hierover. Mooi om te lezen, maar wat doe ik ermee?

Op vrijdag 31 januari komen we met zijn allen bij elkaar om dieper in te gaan op de essentiële vraag: Hoe ga je als man om met tegenslag, verdriet en rouw? Opleidingen Land van Rouw organiseert een Inspiratiedag XL voor mannen én vrouwen die leven en/of werken met mannen. Als de man verliest krijgt daarmee handen en voeten.

In conferentieoord De Poort in Groesbeek neemt co-auteur en gelouterde mannencoach Wim van Lent het voortouw voor een dynamische dag vol nieuw inzicht en toepasselijke handvatten. Vakbroeders Bart Spijkerboer, Peter Asscheman en Jürgen Peeters gaan op hun eigen manier met het mannenthema aan de slag. Serieus zonder zwaarte, hier en daar een traan maar vooral een lach.

Ik doe vanzelfsprekend ook mee. Voor mij wordt de Inspiratiedag XL zo’n moment om even stil te staan. Wat heb ik geleerd van de lezingen in de voorbije maanden, en wat neem ik mee naar mijn lezingen in de komende tijd? Het leven gaat soms zo snel dat je het belangrijkste vergeet: een time-out voor jezelf.

Zie ik je in Groesbeek op 31 januari? Meer informatie vind je op de website van Land van Rouw: Inspiratiedag XL Als de man verliest.

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34

Een vermaarde radiostem valt even stil

Van limerick naar ‘vergeet me niet woorden’. Van bevlogen voorlezen tot verstikt stilzwijgen. Ik neem je mee naar een heerlijk eerlijk avondje met Frits Spits in Dwingeloo.

We treden samen op tijdens het literair festival Winterzinnen. Insteek van ons tweegesprek is de taal van rouw. Frits en ik kennen niet alleen de woorden, we hebben de rouw om het overlijden van onze echtgenotes ook doorleefd. En nog steeds is het voelbaar.

We kennen elkaar goed, niet alleen als collega’s van de radio. We zijn bevriend geraakt dankzij de gedeelde passie voor het gesproken woord. Sinds anderhalf jaar, toen zijn vrouw Greetje stierf, zijn we ook intiem verknocht aan elkaars leven. Want leven doen we.

Overleven doen we evengoed. We schrijven boeken. Ik publiceerde mijn dagboek Tranen van Liefde, en recentelijk Als de man verliest. Frits kwam met Alles lijkt zoals het was, een muzikaal eerbetoon aan zijn grote liefde die hij op zijn vijftiende voor het eerst mocht zoenen. Ze waren 46 jaar getrouwd, en hebben drie zonen.

Ik voel me op het podium van Grand Café De Brink het jongetje dat zo vaak de oren spitste als Frits Spits eind jaren zeventig iedere dag ergens rond 18 uur de door luisteraars ingezonden poplimerick voorlas. Af en toe stuurde ik er eentje in. Nooit was-ie goed genoeg. Dus ‘corrigeer’ ik veertig jaar later die omissie met een toepasselijke limerick.

Beiden geworteld in het Brabantse land

Gepokt in Hilversum, gemazeld in het buitenland

Staan wij, twee mannetjes van de radio

Met ons rouw-exposé in Dwingeloo

Onthand? Misschien, maar zeker niet ontmand

Vervolgens praten we over het leven en de dood, over de woorden die we hebben gegeven aan verlies en gemis. Zo gepokt en gemazeld als we zijn in de huid van professionele radiomaker, zo broos en kwetsbaar blijken we te zijn als we voorlezen uit ons boek. Eerst krijgt Frits een brok in zijn keel. Een vermaarde radiostem valt even stil.

Het mag er allemaal zijn op deze zaterdagavond in Dwingeloo. Het overkomt mij eveneens, en dan ben ik potverdrie toch tien jaar verder. Hoe dan ook, het verbindt ons met de luisteraars in de zaal die ook hun eigen verliesverhaal kennen. Op onze uitnodiging slingeren zij woorden naar het podium. Welk woord mag op je rouwkaart niet ontbreken?

Maatje. Gekend. Vertrouwen. Gemis. Ga maar en laat los. Liefde is leven. Voorbij. Bedankt. Geen liefde is verkeerd. Leegte. En op zijn Drents: Uit de tijd gekomen.

Zoals Frits in zijn programma De Taalstaat tijd inruimt voor ‘vergeetwoorden’ die we moeten blijven koesteren, doop ik de woorden uit de zaal om tot ‘vergeet me niet-woorden’. Want blijven praten, blijven schrijven, blijven delen over de dood is de enige manier om het leven te vieren en verloren geliefden te eren.

Dat alles maakt het avondje Dwingeloo zo magisch. En alsof het niet mooi genoeg is, tracteert Frits Spits me aan het eind op zijn limerick. Een liefdevolle afsluiting van 2019 met een hoopvolle boodschap voor 2020.

Een rouwtherapeut uit het kleine Noord-Hollandse Overdiek

Beleeft tussen de kerst en nieuwjaar een cliëntenpiek

Hij weet: als een man verliest

Is het juist dan dat hij bevriest

Daarom probeert hij hem te ontdooien met toekomstmuziek

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34

Tranen van Liefde (wordt vervolgd)

En hoe is het nu met je tranen, tien jaar later? Hoe gaat het met je jongens? Vooral die laatste vraag wordt me veel gesteld. Het antwoord is te vinden in de herziene editie van Tranen van Liefde, eind januari verkrijgbaar dankzij Uitgeverij Water.

Dit weekend tik ik de laatste woorden voor het vervolg van mijn dagboek over het eerste jaar na de dood van Jennifer, mijn vrouw en moeder van onze zonen Sander en Eamonn. Tienduizend exemplaren verkocht indertijd, en op een aantal doosjes na (bij mij op zolder, 10 euro, stuur maar een mailtje) niet meer verkrijgbaar.

Het boek krijgt een nieuw leven. Da’s best een gek gevoel. Voor de herziene editie schrijf ik een extra hoofdstuk over levenslustige thema’s in de voorbije negen jaar. Liefde en verlangen, vaderschap, ouder worden, een nieuwe richting inslaan, verlies van onze hond en het opgroeien van twee kids tot jonge mannen. Er is genoeg gebeurd.

Om de toon en stijl van het oorspronkelijke boek vast te houden, schrijf ik het vervolg ook in de vorm van dagboeknotities. Ik ga terug in de tijd, en sta even stil bij belangrijke mijlpalen in ons leven waar je zo gedachteloos aan voorbij kunt gaan. Het leven dendert door, gelukkig maar. Inspiratie met terugwerkende kracht, zo noem ik bepalende momenten die je soms liever vergeet.

Want het leven wordt inderdaad achterwaarts begrepen en voorwaarts geleefd, zoals de Deense filosoof Søren Kierkegaard zei. Daar voegt de onbekende denker Tim Øverdœk aan toe: “Leef niet in het verleden. Leef nu. Lukt dat vandaag niet? Shit happens, en morgen probeer je het lekker opnieuw.”

Stilstaan bij wat was. Vanochtend heel erg vroeg deed ik dat opnieuw, dit keer bij Koop Geersing in zijn programma Waarheen Waarvoor op NH Radio. Om 7 uur op zondag naar de emotie gaan, naar de herinnering, naar de betekenis, naar de levenslessen over de dood. Er was wat extra koffie voor nodig, maar volgens mij zijn we daar aardig uitgekomen.

(Terugluisteren? Dat kan hier.)

Ik hoor mezelf dan zo praten, en moet innerlijk een beetje grinniken. Want in mijn dagboek Tranen van Liefde schrijf ik op wat ik deed als ploeterende man, vader en (door de dood verlaten) partner. Ik deed maar wat. Het was goed genoeg, ook als het behoorlijk verkeerd ging door de pijn en het verdriet. Lezers van mijn boek herkennen zich erin. Dat is de waarde van het dagboek.

Nu ik behalve gepokt en gemazeld inmiddels ook geschoold en gespecialiseerd ben als therapeutisch coach weet ik hoe veerkrachtig de mens werkelijk kan zijn. Ik zie het aan mezelf, aan mijn kinderen en elke keer merk ik hoe mannen (en vrouwen) in mijn praktijk ontdekken dat levenslust het wint van de tegenslag. Wat je ook onderuithaalt, het leven wordt toch ook weer beter.

Daarom ook besloot ik het mooie gesprek vanochtend met Koop ook met een grote glimlach. Mijn meest recente boek Als de man verliest is inderdaad heftig, maar ook hoopvol. En dat geldt ook voor Tranen van Liefde, dagboek van een weduwnaar (herziene editie 2009-2019). Hoe meedogenloos de dood ook kan zijn, het leven overwint. Altijd.

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34

Zoek de verschillen (m/v)

De man verliest kansloos in de boekenkast van het boeddhistisch centrum Savita in het Duitse Winterberg. Ik begin niet eens met tellen. In een oogwenk zie je dat er veel meer boeken zijn over Vrouw dan over Man. Tijd voor een heimelijke missie.

Ik ben een dag of vijf in het Sauerland neergestreken om me door Jan Geurtz (een man!) te laten bekwamen in de diverse meditatietechnieken. Het uitstapje is vooral een cadeautje aan mezelf na de hectische lancering van Als de man verliest en een overweldigende toestroom van nieuwe cliënten.

Er is veel vrije tijd tussen de sessie in de ochtend en avond. Ik werk aan de herziene uitgave van Tranen van Liefde, die begin volgend jaar verschijnt (nieuws!). Omdat het dagen regent, struin ik door het ietwat bedaagde complex van Savita en ontdek in de bibliotheek de ernstige omissie op boekenvlak. Vijf schamele boekjes over de man. Vijf. De vrouwen hebben een lange rij. Zijn we echt zo verschillend?

Mijn eerste aanvechting is om bij de receptie een bijdehante opmerking te maken. Dat schijnt iets te veel ego te zijn, heb ik inmiddels van Jan Geurtz geleerd. Niet doen, laat los. Dus duik ik de regen in en stiefel richting parkeerterrein. In mijn kofferbak heb ik een paar doosjes met boeken. Ik signeer mijn beide boeken en geef ze een mooi plekje. Heel stiekem, zonder iets te zeggen.

Dat zal ze leren, de man en de vrouw.

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34

Vliegtuigmodus onder de Bulderbaan

Talloze voetstappen heb ik achtergelaten in het Amsterdamse Bos. Maar niet eerder is een wandeling zo sereen en ontroerend als deze middag. In een groep van negen zwijgende onbekenden, bijna zwevend door het herfstlandschap ervaar ik totale vrijheid.

Dat de natuur over magische krachten beschikt, weet ik als stadsbewoner heus wel. Soms moet je met je neus op die aardse feiten worden gedrukt. “Je ziet het pas als je het door hebt”, sprak Cruijff ooit. Deze middag helpt de Zuid-Afrikaanse wildernisgids Ian Read ons een handje. Hij speelt een uitwedstrijd.

Het is in het Amsterdamse Bos immers een tikkeltje anders dan in zijn eigen iMfolozi, waar hij doorgaans een dag of vijf met een groep lopend door de wildernis trekt. Tijdens het voorstelrondje komt om de haverklap een landend vliegtuig over. Wandelaars, fietsers en honden zeggen vrolijk gedag. Om over de dreigende wolken maar niet te spreken.

“Zet je telefoon maar even op vliegtuigmodus”, zegt Ian met zachte stem. Hoe toepasselijk, terwijl ik bijna een reusachtige en luidruchtig razende KLM-Boeing kan aanraken.

Het is een drukke dag in mijn praktijk, en tussendoor bellen, appen en mailen allerlei mensen met dringende vragen. Dus ik moet een seconde of wat nadenken over zijn verzoek voordat ik me ‘dan toch maar’ drie uur zal overgeven aan een poging tot innerlijke stilte in een rumoerige omgeving.

We lopen over paden waar ik tien jaar geleden met onze hond Elsa de eerste stappen op de kronkelige weg van rouw zette. Mijn vrouw Jennifer was net overleden, een paar dagen na de komst van Elsa uit Spanje. ’s Morgens en ’s avonds liet ik haar uit in de buurt, maar overdag vertrok ik regelmatig naar het Amsterdamse Bos waar ik kon huilen, schreeuwen, zwijgen en mezelf verliezen.

Ian Read spreekt niet veel. Wat hij zegt, is raak. Dat we gewoon eens moeten lopen zonder al te veel te denken. Als er gedachten komen, laat ze maar passeren. En weer later, dat we onze zintuigen mogen openzetten. De kwetterende vogels, het kleurrijke licht, de geur van gevallen bladeren. Samen en alleen, in de kalme cadans van het negental en in het eigen omhulsel van je openstaande lijf.

Ik kijk om me heen en voel een onbekende dimensie. Alsof ik zweef door het oranje-bruine landschap. Niets hoeft. Alleen maar je ene voet voor de andere zetten en je gewaar zijn van… Ja, van wat eigenlijk. Daar heb ik dus geen woorden voor. En dat maakt het uitstapje in vliegtuigmodus onder de Bulderbaan zo emotioneel sereen. Zelfs Schiphol is ogenschijnlijk stilgevallen.

Op weg naar mijn huis in de stad negeer ik mijn telefoon nog even in de binnenzak. Niet eerder is tijdloosheid zo betekenisvol geweest. Dat wil ik graag nog een seconde of wat kunnen vasthouden.

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34