Author Archive Tim Overdiek
Bedenk een ritueel als je kinderen uitvliegen
Op eigen benen staan ze allang. Nu mijn twee zonen daadwerkelijk uitvliegen, dringt de realiteit pas echt tot me door. Dus is het tijd voor een feest om ze uit te zwaaien. En om even het moment te markeren dat we afscheid van elkaar nemen. Noem het een ritueel.
Zingen alsof het leven ervan afhangt
Die ene stem, het melodietje dat blijft rondzingen. Dat treffende woordje, de gitaar die je even doet smelten. De klank van een liedje dat speciaal voor jou lijkt te zijn geschreven. Muziek die zich in je hart nestelt. Gracias a la Vida van Mercedes Sosa is er zo eentje.
Ik ga je missen. Niet. Wel. Hahaha, snik
Het is met een feestje en een crematie geen doorsnee zaterdag. Mijn jongste wordt 18 jaar, en dat is voor zowel hem als mij een mijlpaal. Hij is nu volwassen, en ik ben als vader ‘klaar’ met opvoeden. Ik geef hem een verjaardagskaart met als opschrift: Ik ga je missen. Met pen schrijf ik er ‘NIET’ bij. Ons soort humor.
Vaderdag, maar waar zijn de kids?
Lekker is dat, geen zoon te bekennen als ik deze zondagochtend mijn ogen open. Ik heb er twee. Voor het eerst zijn ze niet thuis om hun ouwe een brunch (ontbijt is al jaren te veel gevraagd) te bereiden. Allebei zijn ze in Berlijn. Ik vind ’t een mooi geschenk.
Op de fiets gedenken we wel eens iets
Geen taart, wel anekdotes. Geen cadeautjes, wel herinneringen. Geen polonaise, wel een fietstochtje. Geen cadeautjes, wel samenzijn. Wat te doen op de dag dat onze Jennifer 50 jaar zou zijn geworden? Een familie-tripje ‘down memory lane’.
De laatste ronde, een nieuw begin
Bob Boverman keek me met een triomfantelijk lachje aan. “Ik heb goed nieuws”, zei hij, terwijl ik aan het uithijgen was. “Er is veel ruimte voor verbetering.” Met een glimlach om die recente herinnering krabbelde ik afgelopen woensdag mijn persoonlijk record op zijn kist. Bob is gestorven.
Blij, trots en een tikkeltje jaloers
Een uitvaart om de vingers bij af te likken. Mag dat? Ik betrap me op een sprankje gezonde jaloezie als ik kijk hoe de familie van een goeie vriend afscheid neemt van hun pater familias. Ik ben blij voor de weduwe, de kinderen en kleinkinderen. Zo voelt het goed.
Joost is dood. Fuck
Even was ik terug op de nieuwsvloer van de NOS. Er is niets veranderd behalve de vloerbedekking. Ik schuif aan bij Tijs van den Brink om te praten over leven en dood. Een vrolijk gesprek, net als de gezellige ontmoetingen na afloop met oud-collega’s op deze Tweede Kerstdag.
De schreeuw om seks in tijden van rouw
In het boekje RouwLust vertellen weduwes over hun gemis, verlangen en verwarring. Zin hebben in seks als je man net dood is. Dat is heel gewoon, en toch kan of mag het niet. Maar van wie eigenlijk?
Wat de dood me acht jaar later ook heeft gebracht
Leef ik volgens de bijbelse Tien Geboden? Goeie vraag. Tien vragen zelfs, die Dagblad Trouw me stelde. En die ik naar alle eerlijkheid beantwoordde. Mooi moment om acht jaar na de dood van Jennifer mezelf eens even in de spiegel te kijken.
