Tien jaar dood, hoe doe je dat?

Tien jaar dood, hoe doe je dat?

Gelukkig hoef ik me over deze vraag het hoofd niet meer te breken. Het moment dat Jennifer tien jaar geleden overleed, ligt alweer een paar dagen achter ons. Het hield me wel bezig, veel meer dan ik eigenlijk had gewild. Rommelig, zo voelde het.

Het was rommelig omdat er geen kant en klaar recept bestaat voor de viering, herdenking of het gewoon laten passeren van een tiende sterfdag. In ons geval is het meer dan een etmaal. Er is de dag van het ongeluk, 22 oktober. De dag dat duidelijk werd dat Jenn niet meer zou ontwaken uit haar coma (23). En de formele sterfdag, door de schouwarts bepaald op 24 oktober.

Mijn zonen en ik noemen dat jaarlijkse moment ook wel ‘ons driedaags festijn’.

Een goeie grap voor de tiende keer kregen we niet verzonnen. “Wat zou mama hebben gedaan”, vroeg ik mijn jongste. Die zei meteen: “Een feestje geven.” Goed idee, vond ik, dus prikte ik zaterdag 26 oktober voor een onvervalste Halloween Party. Die van 2009 was namelijk niet doorgegaan. Familie-omstandigheden.

‘The party that never was’ ging uiteindelijk ook in 2019 niet door. Te veel gedoe, realiseerde ik me. Begin van de maand was al een feestje geweest met de lancering van Als de man verliest, met vrienden en familie die ons drietjes op het podium hadden zien stralen. Ik had er over Jennifer gesproken. Dus de energie was een beetje laag.

Daar kwam bij dat de aanloop naar een sterfdag onvoorstelbaar veel energie wegzuigt. Dat is al tien jaar zo. Zoiets verandert vermoedelijk nooit. De bladeren verkleuren, er is meer wind en regen, meer grijs dan blauw aan de hemel, en mijn lichaam begint stilletjes te protesteren. Waartegen? Geen idee. Pure agitatie. En dan valt het kwartje. Oh ja, het is weer zo ver.

De dag zelf valt dan meestal best mee. Nou, dit keer dus niet. Overmoedig had ik dinsdag twee cliënten ingepland, en ’s avonds had ik de boeklancering van Frits Spits’ Alles lijkt zoals het was in De Kleine Komedie in het vooruitzicht. Dat was allemaal geen probleem. Integendeel, beetje afleiding met werk en plezier hoort er immers ook bij. Lastiger waren de momenten tussendoor.

De kleine momenten. De minieme gedachten. De subtiele emoties. De herinneringetjes.

Dus een extra knuffel voor de jongste op weg naar school. Stokbroodje halen en ontbijt gaan maken bij de oudste. ‘s Middags halfuurtje alles uit, kaarsjes aan en mediteren bij haar foto. Plotse tranen, zomaar. En dan op het allerlaatste moment aansluiten bij de jongens die spontaan besloten om bloemen te leggen bij de plek waar het exact tien jaar eerder allemaal was opgehouden.

Daarna was het ‘smooth sailing’. Geen noemenswaardige opluchting, geen steen in de maag. Dit is wat het is. Tien jaar. Hoe dat is? Als ik omkijk, dan is het voorbij gevlogen, soms met tergende traagheid. In ieder geval hebben we geleefd. We hebben vol geleefd, inclusief de rouw die bij dat leven hoort. Af en toe een tikkeltje rommelig.

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34

Comments

  • Gitta | Oct 27,2019

    De schoonheid van het doodgewoon leven met gemis en liefde in een paar regels gevangen, zo simpel kan het zijn en soms zo “the unbearable lightness of being”. Big hug voor jullie alle drie.

  • Annemieke Hijink | Oct 27,2019

    Herkenbaar…ook dat je lichaam het eerder voelt dan je hoofd. En dat de beweging die nodig is toch kan ontstaan, ook zonder plan vooraf.
    Na gedane rouwarbeid is het goed rusten.
    En dank voor het delen in je boek.

  • Everhard | Oct 27,2019

    Mooi geschreven Meneer Overdiek. Ook zó herkenbaar. Sterkte.

  • Wim van Lent | Oct 27,2019

    Hé Tim
    Wat mij zo raakt is dat je het geen millimeter mooier of lelijker maakt.
    Precies zoals het is in gedachtenis aan Jennifer.
    Hartegroet Wim

  • Roefke Carmiggelt-Polak | Oct 27,2019

    Lieve Tim
    Zo zacht en dichtbij vertel je zonder “opsmuk”,
    weet even geen ander woord ,
    hoe je dagen die je niet kent maar waar een je idee over hebt
    kleurt met de behoefte van die dag en met warmte
    Mooi !!
    Liefs Roefke

  • Marten | Oct 27,2019

    Ha Tim,

    zo Is het, niet meer en niet minder, telkens weer,

    harte groet, Marten

  • Russell | Oct 27,2019

    This is poetry. It’s why we have poetry. Because de kleine momenten end up being the most meaningful things we have.

  • Susan | Oct 28,2019

    Nog lang geen tien jaar verder en toch herkenbaar en dat voelt troostrijk. Dit is het dus gewoon. Rommelig en met van die momenten.

  • Angela Koster | Oct 28,2019

    Heel prachtig beschreven en ontzettend waar. Bij mij al bijna 4 jaar dat mijn zus er niet meer is. Met door haar hersenbloeding ook meerdere data, de dag dat het gebeurde, de dag dat het over was en de echte sterfdag nadat haar donor operatie had plaats gevonden. Een 3 daags festijn ?
    Dank voor je mooie teksten. Zelf schrijf ik na de dood van Diana Koster, heerlijk om haar naam weer voluit te noemen, gedichtjes. Dat helpt om mijn hoofd te legen (Instagram @Rouwig).
    ??

  • Sasja | Oct 28,2019

    Prachtig en hetkenbaar.

  • Anneke | Oct 28,2019

    Hoi Tim,

    Mooi en herkenbaar beschreven. 10 jaar ook weer een ‘mijl’paal of ‘hik’paal.
    Al is het zestien jaar geleden dat ik mijn zoontje verloor, ik neem altijd lekker vrij op zijn verjaardag en dat bevalt goed.
    Alle sterkte ook al gaat het (rommelig) goed.

    Hartelijke groeten, Anneke

  • herman poos | Oct 29,2019

    mooi, oprecht en herkenbaar. Sterkte. En dat de mooie herinneringen steeds maar boven mogen komen. Geeft troost, vind je niet?

  • Julian van de Moosdijk | Oct 30,2019

    Tim,

    10 jaar geleden. Als je het zo noemt lijkt het al weer een tijd geleden, maar het is nog zo dichtbij. Rauw is het af en toe en zo beschrijf je het ook. Mooi dat je Jennifer’ naam nog steeds met zoveel liefde noemt. Onlosmakelijk blijven jullie verbonden. Sterkte Tim en jullie boys. En thanks voor een fantastisch boek: Als de man verliest. Helder, herkenbaar en heel leesbaar geschreven met je co-auteur Wim van Lent.
    Hartegroet,
    Julian