Het grote geluk van Monique

Mijn boeken koop ik meestal om de hoek, bij Van Rossum. Dit keer fiets ik naar De Nieuwe Boekhandel in Bos en Lommer. Een gevalletje morele ondersteuning. Sterker, een kwestie van leven en dood.

Negen jaar bestaat de sprankelende winkel van Monique Burger, maar het is een viering met een rouwrandje. Het zit allemaal ‘een beetje tegen’. Kort samengevat: de verkoop van haar winkel ging onverwachts niet door en haar partner Chris kreeg te horen ongeneeslijk ziek te zijn.

Monique, je kent haar wellicht van die brede lach en gepassioneerde ogen in het boekenpanel van De Wereld Draait Door, is op Facebook open en eerlijk over de bizarre pech die haar is overkomen. Waar het leven vol serene toekomst leek, zit nu de dood op haar hielen. Haar lach is er niet minder om.

Lees hier Monique’s verhaal in Het Parool: Jubileum met donkere wolken

“Wat wil je drinken?” vraagt ze als ik binnenkom. Vermoedelijk voor de 837^ste keer deze zaterdag vertelt ze hoe de situatie is. Dat ze op zoek is naar een koper voor haar prachtige zaak. Dat de chemo aanslaat en dat ze elke dag van de liefde geniet. Alsof er geen volgende dag is, met zulk soort intensiteit.

“Ik heb twee dingen voor je”, zeg ik. “Ik kom een boek halen en een knuffel brengen.” Meer niet. Uit ervaring weet ik hoe je jezelf kunt uitputten als je elke keer hetzelfde verhaal moet vertellen. Het wordt een riedeltje. Als toehoorder heb je trouwens nooit de juiste woorden. Nou ja, dat het kut is. Zwaar kut.

Dus drink ik een glas rode wijn en vraag om een boekentip. Monique heeft meteen het perfecte advies. “Een boek waar ik nu veel steun aan heb, en wat ook jou zal aanspreken.” Het Zoutpad van Raynor Winn, over een echtpaar dat alles kwijtraakt en van wie de man ernstig ziek is. De ondertitel is treffend: Over oude wegen naar een nieuw begin.

’s Avonds begin ik te lezen. Het grijpt me meteen aan. Goeie tip van Monique, met een groot verschil. Mijn vrouw stierf door een ongeval, en van een laatste periode met elkaar op weg naar de dood was nooit sprake. Wat ons bindt, is het besef dat de (nakende) dood doet leven. Wat ons scheidt, is dat ik het pad inmiddels heb afgelegd waarop zij nu de eerste schreden heeft gezet.

Dat zij die laatste stappen hand in hand mag zetten, geeft me zowaar een ietsiepietsie gevoel van jaloezie. Je gunt niemand het vroegtijdig verlies van een partner. Wat een helletocht. En toch zeg ik, met de grootst denkbare liefde: Lang leve het grote geluk van Monique.

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34

Lees ook: Als goed nooit goed genoeg is, over mijn nieuwe boek Als de man verliest