Het grote geluk van Monique

Mijn boeken koop ik meestal om de hoek, bij Van Rossum. Dit keer fiets ik naar De Nieuwe Boekhandel in Bos en Lommer. Een gevalletje morele ondersteuning. Sterker, een kwestie van leven en dood.

Negen jaar bestaat de sprankelende winkel van Monique Burger, maar het is een viering met een rouwrandje. Het zit allemaal ‘een beetje tegen’. Kort samengevat: de verkoop van haar winkel ging onverwachts niet door en haar partner Chris kreeg te horen ongeneeslijk ziek te zijn.

Monique, je kent haar wellicht van die brede lach en gepassioneerde ogen in het boekenpanel van De Wereld Draait Door, is op Facebook open en eerlijk over de bizarre pech die haar is overkomen. Waar het leven vol serene toekomst leek, zit nu de dood op haar hielen. Haar lach is er niet minder om.

Lees hier Monique’s verhaal in Het Parool: Jubileum met donkere wolken

“Wat wil je drinken?” vraagt ze als ik binnenkom. Vermoedelijk voor de 837^ste keer deze zaterdag vertelt ze hoe de situatie is. Dat ze op zoek is naar een koper voor haar prachtige zaak. Dat de chemo aanslaat en dat ze elke dag van de liefde geniet. Alsof er geen volgende dag is, met zulk soort intensiteit.

“Ik heb twee dingen voor je”, zeg ik. “Ik kom een boek halen en een knuffel brengen.” Meer niet. Uit ervaring weet ik hoe je jezelf kunt uitputten als je elke keer hetzelfde verhaal moet vertellen. Het wordt een riedeltje. Als toehoorder heb je trouwens nooit de juiste woorden. Nou ja, dat het kut is. Zwaar kut.

Dus drink ik een glas rode wijn en vraag om een boekentip. Monique heeft meteen het perfecte advies. “Een boek waar ik nu veel steun aan heb, en wat ook jou zal aanspreken.” Het Zoutpad van Raynor Winn, over een echtpaar dat alles kwijtraakt en van wie de man ernstig ziek is. De ondertitel is treffend: Over oude wegen naar een nieuw begin.

’s Avonds begin ik te lezen. Het grijpt me meteen aan. Goeie tip van Monique, met een groot verschil. Mijn vrouw stierf door een ongeval, en van een laatste periode met elkaar op weg naar de dood was nooit sprake. Wat ons bindt, is het besef dat de (nakende) dood doet leven. Wat ons scheidt, is dat ik het pad inmiddels heb afgelegd waarop zij nu de eerste schreden heeft gezet.

Dat zij die laatste stappen hand in hand mag zetten, geeft me zowaar een ietsiepietsie gevoel van jaloezie. Je gunt niemand het vroegtijdig verlies van een partner. Wat een helletocht. En toch zeg ik, met de grootst denkbare liefde: Lang leve het grote geluk van Monique.

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34

Lees ook: Als goed nooit goed genoeg is, over mijn nieuwe boek Als de man verliest

Als goed nooit goed genoeg is

“Het is best een leuk boekje geworden”, vertel ik aan een collega. Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen, is dat het “potverdorie een geweldig boek” is. Als de man verliest is gewoon keigoed. Maar ja, die innerlijke criticus. Leuk boekje dus.

Ik buig me deze zondagochtend over de allerlaatste wijzigingen. Ons boek is min of meer klaar, want de drukproef ligt voor me op tafel. Nu ga ik pagina na pagina, regel na regel, woord na woord, zelfs letter na letter na of het allemaal klopt. Tot mijn verrassing zijn er toch nog tikfouten in geslopen. Gelukkig kijkt een professionele corrector ook naar het manuscript.

Een kleine 80.000 woorden, zo’n 320 pagina’s, tien ontroerende interviews met bekende mannen, acht thematische hoofdstukken over mannen en tegenslag. Af en toe slaat de twijfel toe. Klopt het wel wat hier staat? Is het voorbeeld wel juist gekozen? Zijn we wel genuanceerd genoeg? Is dit het juiste woord? Het hoort allemaal bij het schrijfproces dat niet zonder bloed, zweet en tranen kan.

Maar de twijfel? Ook die laat zich zien. “Tim, dit slaat helemaal nergens op”, hoor ik het kritische stemmetje bij vlagen in mijn hoofd uitschreeuwen, smiespelen of fluisteren. Dit is wie ik ben. Het kan altijd beter. Ja, het is goed, echt heel goed, maar toch ook is het niet goed genoeg. Ik ken het stemmetje van oudsher. Het ligt altijd op de loer, vertrouwd en hartstikke ongewenst.

Sinds co-auteur Wim van Lent in het voorjaar van 2017 het idee opperde om samen een boek te schrijven, ben ik aan de slag gegaan om een ‘kick-ass boek’ te schrijven. Het moest goed zijn, meer dan goed. Het moest voor professionele hulpverleners tot de diepste kern doordringen. Het moest de geïnteresseerde lezer vol in zijn of haar hart raken. (Ja, het boek is voor mannen én vrouwen een ‘must-read’.)

Zo’n boek is het geworden. Dat zeg ik zonder bescheidenheid want zo ben ik dan ook wel weer. Dankzij inhoudelijke feedback van meelezers en een zorgvuldige en liefdevolle begeleiding door Uitgeverij Balans is het versie na versie uitgegroeid tot een boek dat staat. Wie als (partner van een) man met tegenslag, verdriet en rouw te maken krijgt, zal zich herkennen in Als de man verliest.

In dit laatste stadium voordat het manuscript naar de drukker gaat ontdek ik waar die trots vooral op is gebaseerd. De openhartigheid waarmee de mannen in dit boek over hun verlies, pijn en onvermogen durven te praten. Dat is iets wat ik zelf heb moeten leren na de verschillende verliezen in mijn leven. Niet makkelijk, maar wel helend. Daarom is het ook zo’n leuk boekje geworden.

Meer info vind je hier: Als de man verliest – Uitgeverij Balans

Tim.Overdiek@gmail.com / 06 23 27 55 34