Het moment dat zuurstof je gaat verstikken

Het moment dat zuurstof je gaat verstikken

En toen kwamen de felicitaties. De digitale ceremoniemeester van LinkedIn en Facebook had jullie erop gewezen dat Tim Overdiek Counseling precies een jaar bestond. Dus feliciteer Tim, was het bevel. Jeetje, dacht ik. Een jaar. Het verwarde me.

Moest ik me feestelijk voelen? Had ik wat te vieren? Wat stelt nou een jaar voor? Ik kan amper lopen. Ik graai iedere dag in de gereedschapskist die ik de drie voorgaande jaren heb gevuld met mijn studie bij Phoenix. Met een jaar ben je niet eens een snotneus.

Hoe was het zover gekomen? Dat was de vraag die ik mezelf liever stelde. Het is verleidelijk om slingers op te hangen, een grote slagroomtaart te bestellen en iedereen in de straat uit te nodigen. Dat is feesten voor de bühne. Dat doen we op LinkedIn en op Facebook. Kijk mij eens geweldig zijn. Dit stukje is ook zo’n traktatie.

Het begon allemaal op een namiddag in 2015 op de redactievloer van NOS Nieuws. Ik dreigde 50 jaar te worden (wat verdorie nog gebeurde ook), en keek om me heen. Om me heen zag ik mannen van achterin de vijftig. Sommigen nog even fanatiek en bedrijvig als Woodward en Bernstein in de jaren zeventig. Anderen iets minder.

Ik keek om me heen en zag mijn toekomst. Over een jaar of zeven, acht, misschien wel eerder zou ik ongelukkig worden als journalist. Dan zou ik berusten in het feit dat er geen uitdagingen meer zouden zijn. Dat ik vaker wel dan niet aan mijn pensioen zou gaan denken. Dat ik voor de zoveelste keer zou verzuchten dat het nieuwe beleid al tachtig keer eerder was bedacht.

Dat nooit, wist ik.

Ik nam zes maanden onbetaald verlof, schreef een roman (die nog steeds niet klaar is) en ging uitzoeken wat ik wilde gaan doen met de rest van mijn werkzame leven. Hoe komen de bewandelde paden uit het verleden bij elkaar en hoe geven ze een nieuwe richting aan de ongeplaveide weg naar de toekomst? En hoe verzamel je moed?

Dat laatste is broodnodig. Voor mij was het eigenlijk heel simpel. Ik wilde mijn vrijheid. Meer dan dertig jaar was de journalistiek mijn zuurstof. Beetje bij beetje werd het verstikkend. Ik mocht alles doen wat je kunt bedenken. Van sportjournalist tot correspondent, van adjunct-hoofdredacteur tot radiopresentator, van eindredacteur online tot…

En daar hield het op. Het was mooi geweest.

De studie maakte me therapeutisch coach. De levenservaring maakte me een wijzer mens. De ambitie maakte me moedig. Zo kwamen die paden tot elkaar, zag ik een nieuw weggetje en nam ik mijn ontslag. Moedig misschien, maar ook een bittere noodzaak. Onder geen beding wilde ik inzakken. Ik wilde leven. In vrijheid.

Dat doe ik met Tim Overdiek Counseling dus een jaar, en daar feliciteer ik mezelf mee. Er is heel veel te vieren. Elke dag ontmoet ik mooie mensen met ontroerende verhalen. Elke dag maak ik verbinding met mannen en vrouwen die worstelen met de valkuilen uit hun jeugd en de doodlopende weg in hun heden. Ik loop een tijdje met ze mee, en neem weer afscheid.

De journalist in ruste reist nog steeds met de therapeutisch coach mee. Ik stel vragen en ik luister. In alle vrijheid, en daarvan krijg ik nooit genoeg. Het smaakt alleen maar naar meer.

Comments

  • Isolde Koenen | Dec 2,2018

    Ik hoop dat jij jouw nieuwe levenspad nog héél lang zult kunnen volgen, Tim!
    Veel succes en geniet ervan!

    Hartelijke groeten van een oud-studiegenote ?

  • Mieke | Dec 2,2018

    Mooi verwoord resumé Tim van verleden, heden en gewenste toekomst! Ps: ontmoeting op 13-12 bij BenG?

  • Marten | Dec 2,2018

    prachtig, herkenbaar en fijn om te lezen

  • Esther | Dec 2,2018

    Je bent een mooi mens Tim.

  • Menno | Dec 2,2018

    Herkenbare worsteling en conclusie. Succes met de toekomst.

  • Wim van Lent | Dec 3,2018

    Tim
    Het leven grijpen hoort bij de ervaring van een groot verlies. Klopt! En er is moed voor nodig. Ik ben blij dat je dit pad hebt ingeslagen want de wereld heeft er weer een bezielde coach bij.
    Van harte nog.

  • Nicole van rihsewijk | Dec 3,2018

    Jeetje…Tim..je schrijft mijn woorden van 2018..een andere richting? Een depressie? Rouw? Een nieuw leven? Zoals je zegt: wat is één jaar? Ik ben op 5 januari geblesseerd geraakt aan mijn arm en ik heb nu nog fysiotherapie: maar ik heb wel 95% van mijn kracht terug. Wat is een jaar? Ik ben van regio verhuisd in een land wat het mijne niet is. Ik heb een succesvolle carrière opgegeven. Nog niet genoeg: mijn zooo geweldige dochter van 16 huilt aan de telefoon, 3 dagen voordat de school begint na de zomervakantie: “mama, ik wil terug naar de bergen”…ik zat in Nederland en heb dezelfde dag nog geregeld dat dat zou gaan gebeuren. Ik heb heb mijn zooooo geliefde hond ter adoptie af gestaan omdat hij meer waard is dan mijn tranen. Wat is een jaar? Voor een één is het niets, voor een ander heel veel. Je weet het Tim, ik ben zo trots op jou! Jij kan dijken verzetten met jouw visie, je menselijkheid, je uitstraling en je ervaring. Bedankt voor dit artikel. ?

  • Louise van der Zwaag | Dec 5,2018

    Wat een mooi verhaal en moedig om dit te ondernemen, Tim .
    Ik herken het en sta ook op kruispunt van mijn leven en weet dat daar moed voor nodig is, daarnaast ook geen weerstand meer bieden aan…., meer meebewegen wat zich in je hart en het leven aandient. Lees graag je onderwerpen. Nog gefeliciteerd met alweer een jaar therapeutisch coach zijn ?