Blij, trots en een tikkeltje jaloers

Blij, trots en een tikkeltje jaloers

Een uitvaart om de vingers bij af te likken. Mag dat? Ik betrap me op een sprankje gezonde jaloezie als ik kijk hoe de familie van een goeie vriend afscheid neemt van hun pater familias. Ik ben blij voor de weduwe, de kinderen en kleinkinderen. Zo voelt het goed.

Zo voelt het goed voor hen, voor de aanwezigen, voor mij en (mocht-ie het op een of andere manier nog kunnen aanraken) ook voor vader Arie zelf. Hij is 75 jaar geworden, was een tijdje ziek en gaf zich tegen beter weten in over aan de dood. Zijn kist heeft hij zelf uitgezocht.

“Niet te duur, want dat geld kan beter naar de drankjes gaan.” Zijn zoon en ik moeten vreselijk lachen. Ja, dat mag op deze uitvaart. Graag zelfs. We staan met het glas in de hand in het grand café van de Zeeuwse camping die zijn vader ooit begon en die hij nu al weer jaren bestiert.

Verderop in de zaal staat de kist er doodgewoon bij te horen. Het was zijn laatste wens om hier het afscheid te vieren. Vieren ja, niet treuren. Met toespraken, “maar niet te lang want er moet ook nog gedronken worden”, en vooral met elkaar. Met de warmte die bij de doorgaans kille dood hoort.

Elke aanwezige is er voor Arie en, nog meer, voor de nabestaanden. Die staan letterlijk om hem heen, en spreken woorden van liefde, bewondering en respect. Moderne muziek klinkt uit de boxen die normaal voor de bingo worden gebruikt. Een liedje uit The Lion King, Phil Collins en Bløf. Op weg naar het crematorium klinkt zijn laatste verzoeknummer, het Latijnse gezang In Paradisum.

Ik voel trots voor mijn vriend, die vergezeld van zijn twee dochters vertelt over het advies van zijn vader. Hoe hij hier en nu beseft dat een stukje van pa in hem zit en dat hij dus leeft. Voortleeft. Het raakt me enorm. Ik ga ter plekke terug naar de band die ik heb met mijn vader, al weer bijna dertig jaar dood. Ja, een stukje van hem in mij.

Bij elk afscheid zak je onherroepelijk even terug naar je eigen verdriet, reflecteer je op de dood van geliefden en voel je herkenning met de familie die haar vader uitzwaait. Ik merk een greintje jaloezie. Wat hier gebeurt, is zo oprecht en intiem. Het klopt, in alle eenvoud en in alle vezels. Dit wil ik ook, ooit.

Daarom verlaat ik met een opbeurende blijheid de camping, waar ook de plaatselijke dominee even sprak want de overledene was behalve gevallen katholiek ook een pure verbinder in de gemeenschap. Natuurlijk begint voor mijn vriend nu de grillige reis van gemis. Ook dan zal ik er voor hem zijn. Zonder jaloezie, maar met grenzeloze trots.

Comments

  • Marloes Andriessen | Jan 17,2018

    Mooi stuk, recht uit het hart!

  • Erwin Oudenaarde | Jan 17,2018

    Mooi!

  • Mirjam Sol- Vermeulen | Jan 17,2018

    Mijn broer mag zeer trots zijn om jou als vriend te hebben. De hele familie heeft weer een nieuwe voorraad tranen gehuild door jouw mooie woorden. Dank daarvoor Tim.

    • timoverdiek | Jan 18,2018

      Het beeld van jullie bij elkaar is krachtig, en verdient nog veel meer troostende tranen. Dank en groet, Tim

  • E. Vermeulen | Jan 17,2018

    Beste Tim, Vanmorgen maakte Twan mij attent op het verslag wat jij hebt geschreven over het afscheid van Arie, zoals jij het hebt ervaren!! ,En dat was precies wat wij als gezin met kinderen en kleinkinderen wilden beleven. Ik weet ook van mijn gevoelige zoon, wat jij aan verlies hebt moeten verwerken .Daarom vindt ik het heel bijzonder dat je dit als troost voor hem en voor ons allemaal hebt willen vertellen. Ik dacht dat de tranen wel op waren, maar na jouw verhaal, bleek dat er toch weer een reserve voorraad was. Lieve Tim, ik dank je voor alle mooie woorden, en blijf mijn zoon steunen, hij heeft het nodig,
    Lieve groeten en dank van
    elly Vermeulen, moeder van twan

    • timoverdiek | Jan 18,2018

      Wat een lieve reactie, Elly. Dank je wel. Mooi om te lezen hoe jouw gevoelens en wensen aansloten op die van je kinderen en kleinkinderen. Dat is een prachtige bedding voor de toekomst. En die tranen mogen blijven stromen, hoor. Ook in de toekomst. Warme groet, Tim

  • Karin Wouters-Kleinepier | Feb 17,2018

    Twan en het gezin Vermeulen maakte ons attent op het bijzondere, persoonlijke verslag van de uitvaart van de heer Arie Vermeulen.

    Een uitvaart die ons lang bij zal blijven…….
    Diepe buiging voor het gezin Vermeulen.