Nieuw verlies maakt oud verlies weer wakker

Nieuw verlies maakt oud verlies weer wakker

Ik heb even naar Elsa gezwaaid. Op de route van de Dam tot Damloop ligt het dierencrematorium. Daar is de as van onze lieve hond vlak voor het weekend verstrooid. Met dat zwaaien wilde ik haar bedanken voor acht wonderlijke jaren.

De dood van Elsa maakte ons verdrietig. Ze was pas enkele dagen in ons midden totdat Jennifer op een zebrapad werd aangereden en daags erna aan haar verwondingen overleed. Op weg naar het park met nieuwe hond en onze jonge kinderen was ze even teruggelopen om een speeltje op te rapen dat Elsa uit haar bek had laten vallen.

Elsa werd onze steun en toeverlaat in barre tijden. Natuurlijk waren we boos. Als we Elsa niet hadden gehad… Allemaal logische gedachten in onbegrijpelijke tijden. Al snel ontpopte Elsa zich als levensredder. Altijd vrolijk. Ze dwong me ook om elke dag drie keer de deur uit te gaan, waar ik me soms liever dagenlang in bed verstopte.

Toen mijn jongens en ik donderdagochtend de moeilijke beslissing moesten nemen om haar te laten inslapen, realiseerden we ons allemaal wat Elsa’s dood nog meer betekende. We werden teruggeworpen naar die rottige donderdagmiddag in oktober 2009. Liever wilden we daar helemaal niet aan denken. Maar dat was onmogelijk. Hoe stilzwijgend we er ook over waren.

Ik bracht Jennifer nadrukkelijk ter sprake. “Jongens, dit gaat hoe dan ook iets met ons doen. We gaan allemaal op onze eigen manier aan de dood denken. Aan Elsa, aan mama.” Daarmee haalde ik de angel eruit. Elsa’s naam moest hardop worden uitgesproken, maar die van Jennifer ook. Misschien nog wel meer. Nieuw verlies maakt oud verlies weer wakker. Dus de pijn keert ook weer terug.

“Het voelt bekend aan”, zei mijn jongste zoon. “Ja, alsof we het allemaal al eens hebben meegemaakt”, reageerde de oudste. Het was erg, maar ook weer niet. We kunnen dit, we mogen dit voelen. Als we maar voelen, en niet wegstoppen of verzwijgen. Daarvoor is het leven van Elsa en Jennifer ons te dierbaar. Ook in hun dood.

Comments

  • Tanja | Sep 18,2017

    Ontroerend hoe je beschrijft hoe nieuw verlies oud verlies triggert. En ook hoe je bij nieuw verlies blijkbaar alledrie voelt: wij kennen dit, wij kunnen dit… tussen oud en nieuw is veerkracht gegroeid.

  • Harry Stolk | Nov 29,2017

    Net het verhaal van Patrick en jou gehoord in RTL Late Night.
    Zo herkenbaar. Ik verloor mijn vrouw drie jaar geleden aan kanker en het blijft gewoon moeilijk. Je moet verder maar het verlies blijft. Het is een soort litteken wat elke keer weer openspringt. Het thuis komen in een leeg huis, naar bed gaan en opstaan. Vreselijk.
    Bedankt!

  • Gerda van Zwam | Nov 30,2017

    Op rll4 heb ik net jullie verhaal gehoord over het verlies van Julie echtgenote. Ik ben weliswaar een vrouw maar veel van jullie herkende ik .het thuis komen in een leeg huis is herkenbaar. Evenals naar bed gaan, eten maken voor jezelf.
    Ik verloor mijn man un juli deze zomer tijdens onze vakantie in Spanje. . Hij is overleden op de IC in het ziekenhuis in gerona met zuurstof.. Wat er op je afkomt is moeilijk in woorden uit te leggen.. Maar ik heb enorme veel moeite met de verwerking en alles wat er tijdens deze periode allemaal gebeurde . Ik kon mijn dochter niet overlaten komen omdat zij zelf ook een ziekenhuis opname had. Er was na de operatie een nier uitgevallen, dus over laten komen naar Spanje was niet mogelijk.
    Ik had op de camping waar ik verbleef wel steun van enkele vrienden.. Ik durfde aanvankelijk ook niet tegen mijn dochter te zeggen dat haar vader in het ziekenhuis lag. Dat heb ik na 3 dagen pas durven zeggen. Ik reisde een maand lang iedere dag vanaf de camping met de bus 50 km op en neer naar het ziekenhuis. Mijnen kon de eerste week nog een beetje praten, maar na een terugval lukte dit ook niet meer.
    Bedankt voor jullie verhaal. Ik ga zeker proberen om jullie verhaal te lezen in de hoop dat ik daar iets me kan doen.

  • Rob | Nov 30,2017

    Hoe herkenbaar !

  • EstherC | Feb 28,2018

    Prachtig verwoord.